Terwijl Anna van der Breggen de finish al kon zien en bij wijze van spreken kon aanraken, werd ze nog voorbij gestoken door landgenote Annemiek van Vleuten. Van der Breggen zou na de finish aangeven dat ze compleet geparkeerd stond en echt niet meer kon. Van Vleuten liet zien dat je pas moet opgeven na de finish.

We spreken over het jaar 2018 en naast de waanzinnige overwinning van Mathieu van der Poel in de Amstel Gold Race 2019 is dit de beste finish van een koers in jaren. Iedereen die over (prof)vrouwenwielrennen heeft gehoord, refereert naar dit moment.

Omgang met vrouwen

Het is apart om te zien hoe de professionele organisaties omgaan met vrouwen in het wielrennen. De ASO lijkt liever alleen Rondemissen als vrouw in de koers te hebben en ook de Italiaanse tegenhanger RCS loopt niet over van enthousiasme voor de vrouwenkoers.

Het was extra pijnlijk om te zien dat na die geweldige finish van 2018 in La Course, het jaar 2019 werd gedegradeerd tot een kermiskoers op de CHamps-Elysees en in 2020, ondanks COVID-19 is het een veredeld criterium. Zonde.

Pijnlijke verschillen

In mijn zoektocht naar relevante informatie voor deze blog, stuitte ik op dit artikel van Cyclingnews over de bizarre verschillen tussen mannen en vrouwen in het wielrennen. De pijnlijke conclusie is dat de ASO de geschiedenis van de koers weglaat (lees: het interesseert ze blijkbaar niet?). Nog schrijnender: de conclusie dat de meeste vrouwen niet goed kunnen leven van de koers.

Ook in een TV-kijker analyse (hier te vinden) van de KU Leuven is er een duidelijk verschil in de mannen en vrouwenkoers. Wat voor mij opviel is dat de binnen de WorldTour gegarandeerde 45 min coverage (peanuts) door een aantal koersen niet gehaald wordt. Opvallend detail: deze koersen worden georganiseerd door….de ASO.

Nieuwe realiteit

In het jaar 2020, meer dan een eeuw nadat de vrouw in Nederland stemrecht verwierf en vele tientallen jaren na de emancipatiegolf die ook buiten Nederland plaats vond, blijft het knokken voor de dames om gehoord en gezien te worden.

En waarom? Dames wielrennen is veel onvoorspelbaarder (behalve als Van Vleuten aan de start staat). Er is minder sprake van dominantie door ploegen, de koers is een stuk minder geregisseerd en t.o.v. de heren fietsen de dames ook gewoon knetterhard.

Onwil

Het lijkt er dan ook op dat er sprake is van onwil. Maar de grote organisatoren moeten wat. Er is een vergrijzende populatie die naar wielrennen kijkt. Daarnaast is de sport populairder dan ooit, juist ook onder vrouwen. De koppeling met die doelgroep maken door ook rolmodellen te hebben en dat je die kunt zien op TV, dat is super belangrijk. Tijdens de Virtuele Tour de France van afgelopen weken was de vrouwenkoers bijna gelijk aan de mannen. Maar zodra er weer echt asfalt is…gaan we terug naar waar we waren.

Er gloort hoop, want er zou mogelijk sprake zijn van een Tour Feminin in 2022. De kans dat dit onder de huidige economische omstandigheden ook serieus wordt opgepakt, schat ik zelf op minder dan 50%. Dan ben ik nog optimistisch

De oplossing heb ik niet in pacht, maar ik kan wel wat denkrichtingen neerzetten:

1. Bedrijven met een profiel dat streeft naar gelijkheid voor allen op de werkvloer zouden zich perfect kunnen profileren. Er zijn lijstjes, awards, ceremonies etc voor dit soort bedrijven. Daar zitten ook (vaak mannelijke) CEO’s tussen die fans zijn van de koers. Waarom stappen die niet in?
2. Naast de ASO moet er een organisatie komen die koersen gaat organiseren voor dames, die zichtbaar zijn op TV en waar je juist ook kunt experimenteren met nieuwe vormen van media coverage.
3. Vanuit de UCI mag er harder op tafel geslagen worden, ook richting organisaties als de ASO. De UCI is op dit moment een marionet, maar hoeft dat niet te blijven. Dwangmiddelen zat om organisatoren te bewegen meer te doen met de vrouwenkoers. Het gaat om de wil het te doen.

Er was mooi nieuws toen SD Worx zich aan het vrouwenwielrennen verbond. Zij stapten in het gat dat Boels-Dolmans achterliet bij de beëindiging van hun sponsorschap. Op dit moment is er nog een team, dat tijdens de virtuele Tour veel in beeld was en overwinningen pakte, dat op zoek is naar een grote sponsor: Drops Cycling. Het team zoekt 1 miljoen pond per jaar, voor 3 jaar, om te kunnen voldoen aan de basisbehoeften van teams en rensters. Dat is (een basis) salaris voor iedereen en de mogelijkheid voor betaald zwangerschapsverlof. Ook in deze tijden moet er een bedrijf zijn dat hier in gelooft.

Ik geloof er in dat als er één (of een paar) schaap(en) over de dam is (zijn) dat er meer volgen. En als de teams talrijker en financieel daadkrachtiger zijn, dan kan dat invloed hebben op de ASO en op andere organisaties.

Ik hoop zo dat dit gebeurt, want hoe het nu gaat, kan eigenlijk niet langer.

Sander Kolsloot is eigenaar van Cycling Connection en volgt alles rondom de koers sinds 1990. Speciale interesse in de partnerships van teams, koersen en kampioenschappen.